In mijn werk zoek ik naar puurheid , geen grote gebaren geen gekunsteldheid, grofheid, karikatuur. Ik zoek het moment waarin de persoon zichzelf eigenlijk probeert te verbergen maar  zich toch  laat zien, zijn kwetsbaarheid toont in heel kleine ‘gebaren’. Niet helemaal naakt of tot het bot maar op het randje van het toelaatbare. Wie zijn toelaatbare?

Tot het randje want er is ook een bescherming ingebouwd. Soms ligt dat in een ketting die afleidt of een kroontje of bikini een kleine glimlach…afleidings manouvre.. de bescherming om niet afgebrand te worden afgeslacht of misschien doorgrond. Er is vaak ook een afstand,…tot zover, niet verder…ik houd je tegen…

De ogen weerspiegelen het meest daar is het centrum. De rest moet niet afleiden. De figuren zijn alleen in de omgeving Er is geen omgeving de omgeving zijn ze zelf. Die zit in hen. De ogen kijken je aan.
Deels om jou in de gaten te houden, te peilen…hoe ga ik me verhouden tot jou? Aan de andere kant ook omdat ze misschien de kijker willen bevragen “vertel jij mij wie IK ben”? Kijk naar mij. Maar ook kijken ze je aan om de je  uit te lokken Ik laat mij zien maar wie ben jij??

Eerder hadden de figuren ze ook geen schaduw. Dat gunde ik ze niet Ze waren in zekere zin nog plat Bestaan ze wel? Inmiddels krijgen sommigen die van me.
Mijn onderwerpen zijn zoals zo mooi gezegd door Bettina Klein, de ongezienen. Transgenders, ouderen, gepeste kinderen. Die moeten zichzelf ook steeds verhouden tot zichzelf en de buitenwereld  Iedereen natuurlijk maar deze hebben mijn pijlen op zich gericht. Sterke mensen die ondanks alles volhouden….en fragiel zijn.